تهران، قفسی است از آهن و انعکاس
منظم اما متلاطم، ایستاده اما لغزان.
شهری است در تنگنای تناقض ها. پیکره ای از فولاد و فرسودگی، صلب اما شکننده.
حباب ها واحد زیستن اند.
در این قفس ما معلق ایم.
پر از نفس، پر از تکرار، پر از تاب آوردن.
به هم فشرده ایم و از هم شکل میگیریم. دفرمه اما پابرجا. هر کدام بازتاب دیگری،
هر بازتاب، انحنایی از خود ما. فشار هم عامل زخم است و هم شرط بقا
تهران میبلعد،میزاید،میفشارد،میپاید،میسازد،و میسوزد
و ما همچون سایه ای در برابرش، انعکاسی هستیم از این چرخه ی بی پایان دوام و دگرگونی.
در « آیینه ای در برابر تهران »
امر شکننده و امر پایدار در هم میتنند.
جایی میان نظم و آشوب ، میان زیبایی و فرسودگی، میان حضور و حذف.
شهر به مثابه بازیابی از ما ایستاده
نمیشکند، اما آرام فرو میرود در انعکاس خویشتن.

متن از: پری پورمقدم